((شام ایرانی)) , تلاش برای رقابت با نسخه فرنگی
«شام ایرانی»
در فصل جدید به سراغ بازیگران ایرانی و خارجی رفته‌است که در دو گروه خانم‌ها و آقایان به رقابت با هم می‌پردازند؛
در شام اول
،
پوریا پورسرخ، نیما شاهرخ شاهی، سامان گوران، امره تتیکل
(بازیگر کشور ترکیه) و ارسلان قاسمی به‌عنوان بازیگر مهمان، حضور دارند.
د
ر شام دوم
، شاهد رقابت
سیما تیرانداز، شبنم قلی خانی، مارال فرجاد و گلشن حسینعلی
(بازیگر کشور آذربایجان) خواهیم بود؛ و
در شام سوم
،
مرجانه گلچین، نگین معتضدی، آشا محرابی و نعیمه نظام‌دوست
میزبان یکدیگر هستند.
در ادامه رئالیتی‌شو «شام ایرانی» و
در شام چهارم
،
سید جواد هاشمی، علی انصاریان، حامد آهنگی و جورج اوسطا
(از لبنان) پذیرای هم خواهند بود؛ ودر شام آخر یا
شام پنجم
،
علیر ضا خمسه، امیرحسین صدیق، میرطاهر مظلومی و علی مسعودی
با هم مسابقه خواهند داد.
در خلاصه داستان آمده است: «بازیگران مرد و زن در همه جای دنیا کم‌تر اهل خانه‌داری و آشپزی هستند اما وقتی هنرمندان دیگری میهمانشان باشند، هموطن یا خارجی، حتما می‌توانند شرایطی ایجاد کنند که به میهمانانشان خوش بگذرد و البته از آنها رای بگیرند. «شام ایرانی» یک ریالیتی شوی واقعی است …»
سعید ابوطالب
، کارگردان فصل جدید رئالیتی شو « شام ایرانی» درباره تفاوت اثرش با فصل‌های پیشین این مجموعه که توسط کارگردان‌های دیگری ساخته شده بود، به فیلیمو شات توضیح داد: «فصل‌های قدیمی این کار را آقای
بیژن بیرنگ
و برخی فصل‌ها را آقای
صحت
ساخته‌اند؛ کارهای خوبی بوده و در زمان خودشان مخاطب داشته و جذاب بوده است. باید اضافه کنم که شبیه این کار را تا آنجا که من می‌دانم بیش از 20 کشور در جهان می‌سازند؛ یا با سلبریتی‌ها و بازیگرانشان و یا با مردم نسبتا عادی‌تر. در خیلی از این کشورها قالب رئالیتی شو است و در برخی‌ها رئالیتی شو نیست. وقتی رئال نباشد (یعنی گروه کارگردانی میزانسن و متن می‌دهند و از بازیگران می‌خواهند که دقیقا چکار بکنند)، کل فضا کنترل شده است. ولی من فکر می‌کنم «شام ایرانی»، باید در ژانر رئالیتی شو ساخته شود.
او در ادامه با بیان اینکه رئالیتی شو یعنی اینکه ما موقعیت و فضا ایجاد می‌کنیم، افزود: «
در این سبک‌کار، در اکشن و ری اکشن بازیگران دخالت نمی‌کنیم
؛ یعنی اینکه من شرایط را آماده می‌کنم، حتی ممکن است ایده‌هایم را به بازیگران جلوی دوربین بگویم اما هیچ کنترلی از پشت دوربین به جلوی دوربین اعمال نمی‌شود. یعنی ممکن است بازیگر موفق شود غذا بپزد، سورپرایزی که می‌خواهد برگزار کند موفق باشد یا نباشد، ممکن است مهمان‌ها دلخور شوند یا بهشان خوش بگذرد؛ بنابراین من از میزبان خواسته‌ام هر کاری می‌خواهی بکنی با ما به‌عنوان گروه کارگردانی پشت دوربین هماهنگ کن ولی لازم نیست مهمان‌ها این را بدانند. به همین جهت، ما غیرازاینکه بخواهیم به دلایل فنی مثل جابه‌جایی دوربین، مشکل صدا و دلایلی از این جنس، کات بدهیم به خاطر اتفاقات جلوی دوربین کات نمی‌دهیم. این را به بازیگران می‌سپاریم و کار را خیلی جذاب‌تر می‌کند؛ یعنی کاری است که گروه کارگردانی دارد به‌صورت همکاری با بازیگران می‌سازد؛
یعنی جلوی دوربین بازیگر و سلبریتی هایی هستند که شرایط این مدیوم و رسانه را می‌شناسند
. بنابراین، یک مقداری از خلاقیت و جذابیت اثر، جلوی دوربین است. بازیگران باتجربه‌ای که فکر می‌کردند این فصل هم مثل فصل‌های قبلی «شام ایرانی» است، وقتی جلوی دوربین آمدند خودشان هم از این کار لذت بردند. از جمله پوریا پورسرخ به این صورت بود که قبلا حضور داشت و در این فصل هم آوردیمش. پوریا پورسرخ را برای اولین شام دعوت کردیم چون او استاندارد این کار را تا حدی می‌شناخت و می‌دانست که این کار دقیقا چیست. او از وقتی این کار ضبط و مونتاژ شد و دید می‌گفت
اصلا تصور نمی‌کردم اینقدر جذاب باشد
؛ اصلا در نوع تولید شبیه کار قبلی نبوده است. همچنین بازیگر دیگری مثل
مرجانه گلچین
وقتی جلوی دوربین آمد و کار تمام شد، گفت: «من فکر می‌کردم که این کار خیلی سبک باشد؛ چون گریم و متن نداریم. اما الان که کار تمام شده است می‌بینم که چندین برابر کارهای دیگر نمایشی و داستانی از من انرژی برد. چون در آنجا، من متن دارم و وقتی جلوی دوربین می‌آیم، نگرانی و استرس ندارم؛ ولی اینجا،
تو به‌عنوان کارگردان همه‌چیز را جلوی دوربین به من سپرده‌ای
. یک فشار عصبی روی من است. باید خودم خلاقیت ایجاد کنم. باید فضای فان ایجاد کنم.» درمجموع، فکر می‌کنم این کار از فصل‌های قبل جذاب‌تر درآمده باشد. البته فصل‌های قبل هم در زمان خودشان کارهای خیلی خوب و جذابی بودند.»
کارگردان فصل جدید «شام ایرانی» در ادامه و در توضیح درباره اینکه چرا به سمت ساخت رئالیتی شوها رفته است، گفت: «ساخت
«فرمانده»
را خیلی سال پیش به من پیشنهاد دادند اما نپذیرفتم چون شرایط موردنظر من اجرا نمی‌شد. ما غیر از «سرزمین دانایی» و«رالی ایرانی»، بعدا شبیه این کار را در «هفت روز و هفت ساعت» با بازیگران ایرانی و لبنانی و در «هفت شهرعشق» با بازیگران ایرانی، هندی، ترک و تاجیک تجربه کردیم. اینها همه کارهای جذابی می‌شود. البته سخت است، به این جهت که یک گروه بزرگ دارد؛ مثلا در «رالی ایرانی» 20 فیلمبردار داریم و دستیار کارگردان‌هایی که هر کدام بخشی از کار را انجام می‌دهند؛ بنابراین یک گروه بزرگ و حرفه‌ای می‌خواهد. گروه صحنه و تصویر و صدا و نور و حتی گروه پشتیبانی و اینها باید حرفه‌ای باشند. چون در ژانر رئالیتی شو وقتی که کلید می‌زنیم و کار شروع می‌شود تقریبا دیگر کات نمی‌دهیم.
کات نمی‌دهیم یعنی اینکه بازیگر ما همیشه جلوی یکی از دوربین‌های ماست
. یعنی ممکن است بازیگران دو یا سه دوربین رویشان باشد و هیچ‌وقت کات نمی‌دهیم. فرض کنید اگر ضبط یک رئالیتی شو 10 روز طول می‌کشد، بازیگران 10 روز کاملا جلوی دوربین هستند. البته
زمان تولید، خیلی پایین می‌آید
. یعنی ما در ضبط به یک رکوردهایی رسیده‌ایم؛ مثلا در «رالی ایرانی ۱»، که آقای
فروتن، خانم شاکردوست و خانم بختیاری با آقای خسروی و آقای حسنی
و چند بازیگر دیگر حضور داشتند، ما کل مجموعه را که 6 قسمت بود در 72 ساعت ضبط کردیم؛ البته با 10 دوربین و با یک گروه خیلی بزرگ. یعنی قصه‌ها و ماجراهای متنوع تولید، خلق و پیش‌بینی می‌شود و موقعیت‌های مختلف طراحی می‌شود و بازیگر در این موقعیت‌ها قرار می‌گیرد. در تمام مدتی که بازیگر در آن شرایط است، ما کات نمی‌دهیم. در زمان تدوین، مقداری روتوش می‌شود و سعی می‌کنیم شان و احترام بازیگر حفظ شود؛ نمی‌خواهیم یک‌چیزی شبیه دوربین مخفی باشد. بنابراین اگر بازیگر دوست داشته باشد، قسمت‌هایی که
احساساتش از کنترل خارج‌شده را در تدوین درمی‌آوریم
. ولی درواقع این کار اگر با یک گروه بزرگ و حرفه‌ای انجام شود، مانند آنچه در پروژه‌هایی مانند «سرزمین دانایی» و «رالی ایرانی» و بعد در کارهای دیگری از جمله « هفت شهر عشق» و «هفت روز و هفت ساعت» حتی در «دستم را بگیر» تجربه کردیم و همه در ژانر رئالیتی شو بودند، زمان و سرعت تولید پایین می‌آید و با زمان واقعی یکی می‌شود. در «رالی ایرانی 2» که توسط فیلیمو منتشر شد، 10 روز فیلمبرداری و 11 روز تولید داریم که یک روز در جابه‌جایی می‌گذرد و 10 روز در فیلمبرداری می‌گذرد. در تمام این 10 روز، دوربین‌ها از وقتی که بازیگران از خواب بیدارمی شوند و تا موقعی که از خستگی از حال می‌روند روشن است. البته این بازیگران قبلا قرارداد بسته و توجیه شده‌اند و می‌دانند که جلوی دوربین مخفی نیستند و وقتی دوربین روشن است در جریان هستند.
ابوطالب در ادامه با تاکید بر اینکه البته ساخت رئالیتی شو سخت است، افزود: «اما همه جذابیتش به این خاطر است که
همه اتفاقات در لحظه می‌افتد
و ما قصه‌های جدیدی می‌بینیم که برای خود بازیگران ماست؛ برای همان 10 یا 15 نفری که جلوی دوربین هستند.»
سعید ابوطالب در ادامه درباره پیش‌بینی‌اش از میزان تماشاگران و مخاطبان این مجموعه در شبکه نمایش خانگی اظهار کرد: «مجموعه «شام ایرانی» چون سابقه خوبی در ذهن مردم دارد و چند فصلی توسط کارگردان‌های دیگری ساخته شده است، فکر می‌کنم
به‌عنوان برند
اصالتا تعدادی مخاطب اولیه دارد. ضمن اینکه سعی کردم مهمان خارجی در برنامه بیاورم، سعی کردم در
قالب رئالیتی شو بسازم
و احساسم این بود که «شام ایرانی» که 6 یا 7 سال پیش‌ساخته و پخش شد الان برای مخاطب امروزی کمی باید تغییراتی داشته باشد و کمی ریتم پیدا کند. سرعت اتفاقات و تحولات در داخل فیلم خیلی کند بود؛ البته برای زمان خودش حتما خوب بوده است. ما فکر کردیم که این مشکل را در ریتم حل کنیم. البته این بار بازیگران، خودشان مهمانان را سورپرایز می‌کنند؛
سورپرایزهایی که همه جذاب هستند
و حتی باعث شده است که وقتی داریم «شام ایرانی» را
در خانه نیما شاهرخ شاهی
می‌بینیم، در یک‌سوم اول فیلم احساس نمی‌کنیم که «شام ایرانی» می‌بینیم؛ یعنی دارید یک رئالیتی شو می‌بینید که موضوعش اصلا می‌تواند یک فیلم ترسناک باشد. بعد کم‌کم متوجه می‌شویم که ما بخشی از یک قسمت از «شام ایرانی» را می‌بینید. بنابراین می‌تواند خیلی جذاب باشد. برای فصل جدید «شام ایرانی» در مقایسه با «رالی ایرانی»
تیم بازیگری خیلی بهتری انتخاب شده است
، یعنی ما 20 نفر بازیگر حرفه‌ای سینما داریم که
برخی مایه‌های کمدی و طنز دارند
و سه چهار نفر بازیگران خارجی هستند که در کشور خودشان شناخته‌شده هستند؛ خود این تفاوت فرهنگی بین بازیگر ایرانی و خارجی، کار را خیلی جذاب می‌کند.اصلا یک‌بار سرگرم‌کنندگی یا یک‌بار نوآوری تازه‌ای به مجموعه اضافه می‌کند. من فکر می‌کنم «شام ایرانی» هم نسبت به فصل‌های قدیمی و هم نسبت به کار قبلی من که «رالی ایرانی» بود، مخاطب بیشتری دارد.